اشعار محمل

تا به میدان ز حرم اکبر رفت
دل زجان شسته سوی دلبر رفت

روح از جسم حرم یکسر رفت
همه گفتند که پیغمبر رفت

زان طرف مرگ به استغبالش
ین طرف جان حسین دنبالش

گفت ای سرو قد دلجویت
لیله قدر پدر گیسویت

ای رخت ماه و هلال ابرویت
صبر کن سیر ببینم رویت

هم کنم خوب تماشای تو را
هم ببینم قدو بالای تو را

ای جگر گوشه من ای پسرم
هیچ دانی که چه آری بسرم

مرو اینگونه شتابان ز برم
لختی آهسته من آخر پدرم

من نگویم مرو ای ماه برو
لیک قدری بر من راه برو

پدر ایستاده و می کرد نظر
جانب مرگ پسر راهسپر

همچنان سوی سما دست پدر
تا بگوش آمدش آوای پسر

رنگ خود باخت ز بانگ پسرش
زانکه دانست چه آمد به سرش


علی انسانی
دل سنگ آب شد، ص 255
1390/9/12
صفحه قبل صفحه بعد