اشعار محمل

سلام ما به حسین و به پاره ی جگرش
که پاره شد جگرش، از شهادت پسرش

به خُلق و خو، علی آیینه ی پیمبر بود
صدف علی و به فضل و ادب، علی گهرش

خمیده قامتش از داغ اکبرش زآن پیش
که بشکند ز فراق بردارش، کمرش

ز پاره پارهِ تن او فتاده بر خاکش
نشست گرد غریبی، به صورت پدرش

غم فراق پدر تازه شد برای حسین
چو دید چهره ی خونین او و زخم سرش

گریست بر سر جسم علی، به صوت بلند
که رفته بود دل از دست و نور از بصرش

حسین را نفس از غصه بر نمی آمد
برای تسلیتش، زینب ار نمی آمد


سید رضا مؤیّد

1389/9/13


صفحه قبل صفحه بعد