اشعار محمل

میزند نیش سکوتت به دل من پسرم
لب گشا کشت مرا خنده ی دشمن پسرم

چشم خود واکن و یک بار دگر حرف بزن
از لب تشنه و سنگینی اهن پسرم

بی تو از دیده من قوء بینایی رفت
در عوض دیدهی دشمن شده روشن، پسرم!

داغ مرگ پسرش را به دلش بگذارید
ان که بگذاشته داغت به دل من پسرم

پاره های تنت افتاده به هر سو گوئی
برگ گل ریخته در دامن گلشن پسرم

کَس ندیده است که از تیغ هزاران جلاد
این همه زخم رسد بر سر یک تن پسرم

تو ذبیح منی و من تن صد چاک تو را
هدیه دارم به ره خالق ذولمن پسرم

نتوان گفت که از داغ تو بر من چه گذشت
هیچ کس را نبود تاب شنیدن پسرم

بود حرف دل من بر لب میثم زآن رو
سیل خون ریخته از دیده به دامن پسرم


سازگار
نخل 1، ص 226

1389/9/13


صفحه قبل صفحه بعد