اشعار محمل

آن شب که بودی انتخاب ظلمت و نور
قومی در آغوش خدا، قومی ز حق دور

یک سو صف حق، سوی دیگر بود باطل
قومی پی دلدار و قومی بنده ی دل

آن سو خیامِ نار و این سو خیمه ی نور
آن سو سراسر دیو و دد، این سو همه حور

خلقت میان این دو خیمه ایستادند
قومی به آن قومی به این سو رو نهادند

ای دوست خود را در کدامین خیمه دیدی
یار حسینی یا طرفدار یزیدی؟

خود در چه قومی کرده ای احساس، خود را؟
بگشای چشم عبرت و بشناس خود را

آن سو زحق دل ها جدا بود و جدا بود
این سو خدا بود و خدا بود و خدا بود

آزاد مردان دور ثارالله بودند
از سرنوشت خویشتن آگاه بودند

همچون عروسان،مرگِ خون را طوق کردند
غسل شهادت در سرشک شوق کردند

بنوشته بر رخسار خود با اشک دیده
تنها حیات ما جهاد است و عقیده

در انتظار صبح فردا بی شکیبند
هر یک زهیرند و بُریرند و حبیبند

عباس گوید: وقف خاک دوست، هستم
این دیده،این پیشانی،این سر،این دو دستم!

من زاده ی آزاده ام البنینم
مشتاق شمشیر و عمودِ آهنینم

فردا کنم دریای خون، دشت بلا را
چون روی خودگلگون کنم کرب وبلا را

اکبر که از سر تا قدم پر از خدا بود
ممسوس در ذات خدا، از خود جدا بود

پیش از شهادت حال با شمشیر می کرد
آیینه ی دل را نشان تیر می کرد

دریای خون آغوشِ مولا بود بر او
زیباتر از دامان لیلا بود بر او

قاسم عروس مرگ را در بر گرفته
گویی دوباره زندگی از سر گرفته

ازبس که داردمرگِ خون را چون عسل،دوست
بر قامتِ رعنا زره پوشیده از پوست


غلامرضا سازگار



1393/8/12
صفحه قبل صفحه بعد