اشعار محمل

منم آن دل که زداغ تو به دریا می زد
روضه خوانی که شرر بر همه دنیا می زد

نیمه جانی که در آتش پی طفلانش بود
شعله وقتی ز در سوخته بالا می زد

مو سپیدی که دو دستش به طنابی بستند
پیر مردی که نفس در پی آنها می زد

آن طرف گریه طفلان من و در این سو
خنده بر خستگی ام دشمن زهرا می زد

آه از آن بزم شرابی که در آن افتادم
یاد آن زخم که نامرد به لبها می زد

یاد آن طفل که زنجیر تنش مانع بود
تا ببیند که به آن چوب کجا را می زد

همه قدرت خو دجمع نمید اما دید
خیزران را به لب زخمی بابا می زد

ترکه اش گاه به رخ گاه به دندان می خورد
در عوض عمه ما بود که خود را می زد

حسن لطفی 1389/10/16
صفحه قبل صفحه بعد