پدر خوش آمدی به ویرانه ام
توشمع بزم و من چو پروانه ام
بابا چه شد پس اکبر تو
عباس و عون و جعفر تو
واویلتا آه و اویلا
می میرم امشب ای همه هست من
شد عمه راحت دگر از دست من
پدر به قربان سر تو
جان می دهم دیگر بر تو
واویلتا آه و اویلا
تو چوب خوردی من نگاه و کردم
گر جان ندادم من گناه و کردم
آخر گناه تو چه بودست
کین گونه لب هایت کبود ست
واویلتا آه و اویلا
مانوکران هم ناله ی حسینیم
سینه زن سه ساله ی حسینیم
رقیه کن گره گشایی
بنما تو مارا کربلایی
واویلتا آه و اویلا
1387/10/6
صفحه قبل
صفحه بعد