اشعار محمل

اینجا بهانه ها خودشان جور می شوند
کافی ست زیر لب پدرت را صدا کنی

کافی ست یک دو بار بگویی گرسنه ام
یا ناله ای به خاطر زنجیر پا کنی
--
اصلا نه، بی بهانه زدن عادت همه ست
حرف گرسنگی نزدم باز هم زدند

دیدم که بر لبان تو می خورد پشت هم
چوب تری که قبل لبت بر سرم زدند
--
آن قدر پیش طفل تو خیرات ریختند
نان های خشک خانه یشان هم تمام شد

امروز هم به نیت تفریح آمدند
عمه کجاست چادر من؟ ازدحام شد
--
صبح و غروب و شام که فرقی نمی کند
ما را خلاصه غالب اوقات می زنند

یک در میان به روی من و عمه می خورد
سنگی که سمت خیمه ی سادات می زنند
--
از آن شبی که زجر مرا دست عمه داد
لکنت زبان من، نه، مداوا نمی شود

پیر زنی که موی مرا می کشید گفت
زلفی که سوخته گرهش وا نمی شود
--
دستی بکش به زبری رویم که حق دهی
نامرد های شام چه مردانه می زنند

دیدم به روی نیزه و پرسیدم از عمو
دارند حرف کار که در خانه می زنند؟

سنگین شده ست گوشم و بهتر که نشنوم
بر روی قیمت اسرا چانه می زنند

1390/8/25
صفحه قبل صفحه بعد