اشعار محمل

به امیدی که بیایی سحری در بر من
خاک ویرانه شده سرمهٔ چشم تر من

مدتی می شود از حال لبت بی خبرم
چند وقت است صدایم نزدی دختر من

من همان لاله افروخته ی خون جگرم
که همین لخته فقط مانده به خاکستر من

شب این شام چه سرمای عجیبی دارد
تب این سوز کجا و بدن لاغر من

دارم از درد مچ دست به خود می پیچم
ظاهراً خرد شده ساقه نیلوفر من

چادرم پاره شد از بس که کشیدند مرا
لحظه ای وا نشد اما گره از معجر من

موی من دست نخورده است خیالت راحت
معجر سوخته چسبیده به موی سر من

کاشکی زود بیایی و به دادم برسی
تا که در سینه نمانَد نفس آخر من

مصطفی متولی


1393/9/2
صفحه قبل صفحه بعد