اشعار محمل

تا نهان زیر گِلت ای گُل رعنا کردم
نفسم حبس شد و مرگ تمنا کردم

اینکه در خاک نهادم تن پاک تو نبود
جان خود را دل شب دفن بصحرا کردم

تا ندانند که یار من مظلوم کجاست
دل شب رو بسوی قبر تو تنها کردم

تو شدی کشته من، من نشدم حامی تو
که کتک خوردی و در کوچه تماشا کردم

بس که تنها شده ام نیمه شب در دل چاه
سر فرو برده ام و عقده دل وا کردم

بجز از قاتل تو مردم این شهر همه
پشت کردند به من روی به هر جا کردم

زینبت جای تو میکرد ز رخ اشکم پاک
هر زمان گریه ز هجران تو زهرا کردم

مردم و زنده شدم لحظه به لحظه صد بار
تا وصایای تو را یکسره اجرا کردم

غم دل با که بگویم که بخندد به دلم
منکه زخم دل خود با تو مداوا کردم

بامیدی که اجل سوی تو اَم باز آرد
لاجرم صبر در این ماتم عظمی کردم

تا بسوزد به عزای تو دل عالم را
من به «میثم» جگر سوخته اعطا کردم


1389/2/29

صفحه قبل صفحه بعد