اشعار محمل

غم بود و داغ بود و وداع سپیده بود
خورشید هم زشهر به مغرب خزیده بود

رد می شدند مادر و طفلی سیاه موی
از کوچه ای که وقت غروبش رسیده بود

حتی فرشته بال نمی زند به گردشان
حتی نسیم هم رخشان را ندیده بود

مثل همیشه بر سر این راه جبرئیل
از رد پای خاکی شان بوسه چیده بود

آئینه ای که طاقت آهی نداشت آه
این چند روز زخم ترک را چشیده بود

حالا غریبه ای سر راه عبور او
یک دست را برای کشیده، کشیده بود

نامحرمی که کینه این خانواده داشت
حالا دوباره نام علی(ع) را شنیده بود

کودک دوید تا نگذارد ولی نشد
دستی حرام بر رخ محرم رسیده بود

دیوارهای خاکی این کوچه شاهدند
افتاده بود مادر و طفلی بریده بود

ضربی ز روی و ضربه ای از پشت دست خورد
در هر دو گونه جای کبودی کشیده بود
--
رد می شدند مادر و طفلی سپید موی
از کوچه ای که قامتشان را خمیده بود
90/2/15
صفحه قبل صفحه بعد