اشعار محمل

امشب به نخل آرزویم برگ پیداست
در چهره زردم نشان مرگ پیداست

امشب مرا در بستر خود واگذارید
بیمار بیت وحی را تنها گذارید

دوران هجرم رو به اتمام است امشب
خورشید عمرم بر لب بام است امشب

بیرون برید از خانه زینب را که حاشا
مادر دهد جان و کند دختر تماشا

گوئید مولا را که در مسجد نشیند
تا مرگ یارش را به چشم خود نبیند

خجلت زده از اشک فرزندان خویشم
اسما تو تنها وقت مردن باش پیشم

پیش حسن از اشک ماتم رخ نشوئی
جان حسینم با علی حرفی نگوئی

چون روز آخر بود، کار خانه کردم
گیسوی فرزندان خود را شانه کردم

دیدی چه حالی در نمازم بود اسماء؟
این آخرین راز و نیازم بود اسماء

آخر نگاه خویش را سویم بیفکن
میخوابم اینک پرده بر رویم بیفکن

بنشین کناری ناله از دل در خفا زن
بانوی خود را لحظه ای دیگر صدا زن

دیدی اگر خامش به بستر خفته ام من
راحت شدم، پیش پیمبر رفته ام من

آیند جون اطفال معصومم به خانه
پرسند از مادر خبر داری تو یا نه؟

دیدند اگر خامو.ش و بی تاب است مادر
آهسته با آنها بگو خواب است مادر

چون سوی حجره کودکانم رو نهادند
یکباره روی جسم رنجورم فتادند

مگذار ساعتها تنم در بر بگیرند
مگذار آنان هم کنار من بمیرند

بفرست مسجد آن دو طفل نازنین را
کآرند بالینم امیرالمؤمنین را

شبها برایم بزم اشک و غم بگیرند
در خانه آتش زده ماتم بگیرند

از من بگو با زینب آزاده من
برچیده مگذاری شود سجاده من

من رفتم اما یادگاری زینب اینجاست
تکرار آهنگ دعایم هر شب اینجاست


غلام رضا سازگار « میثم »
نخل 1، ص 127
90/2/16
صفحه قبل صفحه بعد