مدینه! شهر نبی! تربت چهار امام!
به نقطه نقطه ی خاکت زما سلام، سلام!
اگر چه ساکت و آرام میرسی به نظر
دلی نمانده که گیرد به یاد تو، آرام
مزار چار امامی و، شهر پنج تنی
ز شش جهت به سویت حاجت آورند مدام
چراغ محفل جان، مسجد الحرام دلی
که بر طواف حریم تو، بسته دل احرام
سزد چو نام شریف تو بر زبان آرم
به حرمت سخنم، انبیا کنند قیام
دوای درد دو عالم، ز گرد صحرایی
سلام بر تو! که آرامگاه زهرایی
--
شرار غم ز وجودم زبانه میگیرد
ز گریه، مرغ دلم آب و دانه میگیرد
نه آرزوی بهشتم بود، نه شوق وطن
دلم به یاد مدینه بهانه میگیرد
زهر نشانه گذر کرده، با هزار نگاه
سراغ از آن حرم بینشانه میگیرد
سلام باد به شهری که نام روح فزاش
به هر دلی که شکسته ست، خانه میگیرد
سلام باد بر آن داغدیده بانویی
که عرض تسلیت از تازیانه میگیرد!
درود باد به شهری، که تربت زهراست
بهار دامنش از اشک غربت زهراست
--
مدینه! کز تو به دلها شراره افتاده
شراره بر جگر سنگ خاره افتاده
چه روی داده که خورشید تو غریب شده؟
وزو به خاک تو، ماه و ستاره افتاده؟!
چه روی داده که مثل علی، ز شدت غم
خموشی و نفست در شماره افتاده؟!
به روی نیلی زهرا قسم بگو که: چرا
به کوچههای تو یک گوشواره افتاده؟!
مدینه! ناله بر آر از جگر، بگو به علی:
بیا که فاطمه از پا دوباره افتاده!
مدینه! نخل گلت چیده شد به گلخانه
برای غنچهی خونین گریستی یا نه؟!
--
مدینه! طوطی وحی تو، آشیانه نداشت؟
و یا از فتنهی زاغان، امان به لانه نداشت؟
چو شمع سوخته گردید و آه و ناله نزد
شراره داشت به دل، بر لبش ترانه نداشت
گرفته بود چنان خو به دانه دانهی اشک
که شوق زندگی و میل آب و دانه نداشت
کسی شریک غم دختر رسول نشد
بجز علی، که محیط غمش، کرانه نداشت
مدینه! تسلیتی جز شرار و دود ندید!
مغیره دسته گلی غیر تازیانه نداشت!
گمان نبود صدای نبی خموش شود
ز دود، خانهی زهرا سیاهپوش شود!
--
مدینه! لشکر اندوه ریخت بر سر تو
نبود اینهمه رنج زمانه، باور تو
مدینه! بعد پیمبر ز بس غریب شدی
نشست قاتل زهرا، فراز منبر تو!
مدینه! چون به سرت آسمان خراب نشد؟!
چو گشت نقش زمین دختر پیمبر تو!
از آن شبی که علی دفن کرد فاطمه را
صفا گرفته شد از صبح روحپرور تو
به کوچههای تو یک روز، آفتاب گرفت!
هنوز مانده چو ابر سیاه منظر تو
میان کوچه، زنی را زدن، رشادت بود؟!
و یا به فاطمه سیلی زدن، عبادت بود؟!
--
مدینه! آنچه که میپرسم از تو، راست بگو
کجاست تربت زهرا؟ بگو کجاست؟ بگو
بقیع و منبر و محراب با حریم رسول
مزار او ز چه پنهان ز چشم ماست؟ بگو
چه شد که فاطمه هجده بهار بیش نداشت؟
چرا هماره ز حق، مرگ خویش خواست؟ بگو
چرا زمین تو، یاد آور مصیبت اوست؟
چرا هوای تو اینقدر غم فزاست؟ بگو
به گوشوارهی در کوچه اوفتاده قسم
به روی فاطمه سیلی زدن رواست؟ بگو!
چه لاله ای ز تو در بین خار و خس افتاد؟
که در مصیبت او، بلبل از نفس افتاد!
--
شکسته بال و پری ز آشیانه می بردند
تنی ضعیف، غریبا به شانه می بردند
جنازه ای که همه انبیا بقربانش
چه شد که هفت نفر مخفیانه می بردند؟!
مدینه! فطمه را، روز روشن آزردند
چرا جنازه ی او را شبانه می بردند؟!
ز غربت علی و قصه ی در و دیوار
به دادگاه پیمبر، نشانه می بردند
به جای گل که گذارند روی قبر رسول
برای او، اثر تازیانه می بردند!
سزای آنهمه احسان مصطفی، این بود!
هنوز هم کفن آن شهیده خونین بود!
--
مدینه، راست بگو! شب علی به چاه چه گفت؟!
کنار تربت خورشید خود، به ماه چه گفت؟!
علی که روز لبش بسته بود و ناله نزد
ز دردهای درون با شب سیاه چه گفت؟!
مدینه! شب که علی برد سر فرو در چاه
ز محسنش، که فدا گشت بیگناه، چه گفت؟!
مدینه! شیر خدا، کم پناه عالم بود
چو دید فاطمه افتاده بی پناه، چه گفت؟!
مدینه! فاطمه در پشت در چو آه کشید
به آن شهیده، علی در جواب آه چه گفت؟!
مدینه! شرح غم تو، که نیست خاتمهاش
بسوز! هم به علی، هم برای فاطمهاش!
--
مدینه! طوبی قامت خمیدهی تو، چه شد؟!
مدینه! فاطمهی داغدیدهی تو، چه شد؟!
شرار فتنه ز اهل جحیم چون برخاست
بگو: بهشت به آتش کشیدهی تو چه شد؟!
به آن شکوفه که نشکفته چیده شد، سوگند
گل شبانه به گل آرمیدهی تو، چه شد؟!
نهال گلبن وحی را چو ضربه رسید
بگو که غنچه ی از شاخه ه تو چه شد؟
مزار فاطمه می باید از نظر، مخفی
مزار محسن در خون طپیده ی تو چه شد؟!
بریز اشک! که خاک مدینه را شویم
نشانی از حرم بی نشان او، جویم
--
حرامیان! که به خود ننگ جاودانه زدید
بدون اذن، علی را قدم به خانه زدید
کبوتری که هنوز آشیانهاش میسوخت
چه کرده بود که او را در آشیانه زدید؟!
چرا به کشتن زهرا هجوم آوردید؟!
چرا به مادر سادات، تازیانه زدید؟!
درون خانه ی او ریختید بر سر او!
به دست و صورت و پهلوی وکتف و شانه زدید
گناه محسن زهرا در آن میانه چه بود؟!
چه شد که ضربه بر آن طفل نازدانه زدید؟!
اگر چه خون، همهی دلها ز صحبت غم اوست
صدای غربت او، در نوای (میثم) اوست
غلامرضا سازگار
نخل 1 ص 123
1390/12/5
صفحه قبل
صفحه بعد