اشعار محمل

نا جوانمردان از اینجا صحن را برداشتند
کاش می گفتند گنبد را چرا برداشتند

زائری آمد کنار قبر آقایش نشست
با کتک او را ز قبر مجتبی برداشتند

خاک اینجا برتر از خاک تمام عالم است
خاک اینجا را همه بهر شفا برداشتند

تا که خاک کربلا هم مادری باشد کمی...
از همین ها را برای کربلا برداشتند

خواستند آثار جرم شهر مخفی ترشود
از میان نقشه اسم کوچه را برداشتند

آنقدر با گریه مردی بر رخ خود لطمه زد
تا که از قبر امام شیعه پا برداشتند

یک مفاتیح الجنان آورده بودیم،ازچه رو
دو نگهبان آمدند از پیش ما برداشتند!

خاک اینجا بوی سیلی مکرر می دهد
بوی گریه های دختر بهرمادر می دهد
--
آخرش این خاک ایوانش طلایی می شود
گنبد و گلدسته های باصفایی می شود

این حرم با چار گنبد می شود بیت الحسن
هرکسی اینجا بیاید مجتبایی می شود

پنجره فولاد اینجا چه قیامت می کند
واقعاً اینجاعجب دارالشفایی می شود

نقشه این صحن را باید که از زهرا گرفت
نقشه را مادر دهد وه چه بنایی می شود

گنبد صادق ضریح باقر و صحن حسن
پرچم سجاد،دارد دل هوایی می شود!

حتم دارم ساخت و ساز حرم های بقیع
ازهمان لحظه که آقا تو میایی می شود

می رسد روزی که بادستان پرمهر شما
از رواق و صحن اینجا رونمایی می شود

آخرش من مطمئنم این گره وا می شود
این حرم زیباترین تصویر دنیا می شود
--
هرچه خواندم در بقیع از سینه عقده وانشد
هرچه گشتم قبر زهرا مادرم پیدا نشد

راه ما را بسته بودند هرچه من می خواستم...
تا روم در پیش قبر مادر سقا نشد

سربه دیوارش نهادم روضه ها خواندم ولی
هیچ یک از روضه هایم روضه زهرا نشد

"کوچه ای تنگ ودلی سنگ وصدای ضرب دست"
بعد از آن سیلی دگر چشمان زهرا وانشد

ازهمان شب که علی تابوت رابرشانه برد
زائر زهرا شدن جز نیمه ی شبها نشد

بعد زهرا مرتضی ماند و غم زخم زبان
هیچ کس جز درد پهلو همدم مولا نشد

زینبش می گفت من دیدم میان شعله ها
مادرم افتاد پشت در و دیگر پانشد

سالها رفت و غروبی خیمه ها آتش گرفت
هیچ جایی مثل دشت کربلا غوغانشد

هیچ جایی خواهری داغی به این سختی ندید
هیچ جایی بر سر پیراهنی دعوا نشد


(مهدی نظری)


1395/8/2
صفحه قبل صفحه بعد