اشعار محمل

لاله وَحیَم که پیغمبر شکفت از بوی من
قامتش خم بود پیش قامت دلجوی من

پای تا سر محو دیدار خدا می شد رسول
می گشود از شوق تا چشم خدا بین سوی من

روح ما بین دو پهلو چون مرا فرموده بود
خصم دین بشکست از ضرب لگد پهلوی من

دست من بوسید پیغمبر که این دست خداست
قنفذ از آن بست باز و بند بر بازوی من

بس که گرد غم ز هر جانب برخسارم نشست
شد سفید آخر در ایام جوانی موی من

جز به مهدی روی سیلی خورده نگشایم به کس
منتقم باید ببیند گشته نیلی روی من

بشکند دستش، سیه گرد به محشر صورتش
آنکه سیلی زد مرا در پیش چشم شوی من

می شود «میثم» لوای سلطنت کوبی به عرش
تا که هستی از در گدای کوی من

1389/2/17

صفحه قبل صفحه بعد