مادر ماه بنی هاشم! قمر آورده ای
نخل امید ولایت را ثمر آورده ای
بحر موّاج کرامت را گهر آورده ای
کلک صنع کبریایی را اثر آورده ای
هر چه در وصفش بگویم خوب تر آورده ای
بر امیرالمؤمنین زیباپسر آورده ای
این پسر شمشیر و شیر عترت پیغمبر است
پای تا سر حیدر است و حیدر است و حیدر است
--
این پسر دست علی دست علی دست خداست
این پسر یک مطلع الانوار مصباح الهداست
این پسر تا حشر ثاراللّهیان را مقتداست
این پسر قربانی کوی حسین از ابتداست
این پسر دست خدا با دست از پیکر جداست
این پسر روح حسین ابن علی «روحی فدا»ست
این پسر ماهی است در بین دو مهرِ فاطمه
این بود باب الحسین و باب حاجات همه
--
بیت مولا، باغ جنّت، یاسمن، عباس توست
روح غیرت، جان آزادی به تن، عباس توست
هاشمیّون را چراغ انجمن، عباس توست
وارث شمشیر و دست بوالحسن، عباس توست
ملجأ و باب المراد مرد و زن، عباس توست
بت شکن: مولا علی، لشکرشکن: عباس توست
این خداوند ادب، عبد خداوند است و بس
در شجاعت، در وفاداری، نظیرش نیست کس
--
کیست عباس آنکه وجه الله محو روی اوست
آل هاشم را همه دل در کمند موی اوست
غرق گل از بوسه ی دست خدا بازوی اوست
ذوالفقار فاتح خیبر، خم ابروی اوست
نخل سرسبز ولایت قامت دلجوی اوست
آبروی آبرومندان ز خاک کوی اوست
از دل گهواره تا امواج خون در علقمه
"لحظه ای غافل نگردید از حسین فاطمه
--
!آفتاب طلعتش خورشید رخسار حسین
!دیدن رخسار او، تکرار دیدار حسین
!از شب میلاد بودش دل، گرفتار حسین
!نقد جان در دست و سرگردان به بازار حسین
!با سر و با دست و چشم و تن خریدار حسین
!حامی و سردار و سقّا و علمدار حسین
با وجود آنکه خود مظلوم ظالم سوز بود
مثل حیدر عابد شب بود و شیر روز بود
--
مادر سادات زهرا خوانده خود را مادرش
حیدر کرّار می خواند حسین دیگرش
عمّه ی سادات می بالد که باشد خواهرش
ایستاده با ادب حتّی ادب در محضرش
آفرینش تا قیامت تشنه کام ساغرش
حاجت کونین جوشیده است از خاک درش
در حریمش اکتفا کردن به یک حاجت کم است
کم مخواه از او که او باب المراد عالم است
--
او که با ماه جمالش عالم آرایی کند
او که بر خاکش سرافرازی جبین سایی کند
او که بی وی عشق هم احساس تنهایی کند
او که بر خیل شهیدان نیز آقایی کند
آل عصمت را ز اشک دیده سقایی کند
خون خود را وقف بر گل های زهرایی کند
جسم وجان و چشم و دست وسر دهد در راه دین
گل کند تقدیم ثارالله از زخم جبین
--
اوست سقایی که در آغوش دریا سوخته
هم زده آتش به دریا، هم به صحرا سوخته
همچو شمعی در شرار دل سراپا سوخته
آب گشته در میان آب و تنها سوخته
مشک هم از اشک آن لبْتشنه سقا سوخته
مثل تصویرِ لبِ فرزند زهرا سوخته
اشک صد ایّوب می جوشد به یاد صبر او
تا قیامت آب می گردد به دور قبر او
--
ای خدا را تیغ بران در نیامِ اهل بیت!
ای علی را شیر غران در کنام اهل بیت
ای به رخسارت تجلاّی تمام اهل بیت
ای مقامت در صف محشر مقام اهل بیت
هم به «نفسی انت» فرمودت امام اهل بیت
هم به شمشیرت نوشته انتقام اهل بیت
می رسد روزی که حق را باز هم یاری کنی
باز، بازآیی و بر مهدی علمداری کنی
--
تشنه ای و چشم ما دریا به پایت ریخته
دل رویِ دل در حریم با صفایت ریخته
فیض روح الله در صحن و سرایت ریخته
همچو باران استجابت از دعایت ریخته
اشک ثارالله روی دست هایت ریخته
بال حورالعین رویِ پای گدایت ریخته
جوشد از خاک درت اشک مناجات همه
بیشتر باشد به کویت عرض حاجات همه
--
مهر تو دین من، آیین من، ایمان من است
زخم های پیکرت آیات قرآن من است
پای تا سر دردم و خاک تو درمان من است
با تو بودن از ولادت دین و ایمان من است
ذکر «یا عبّاس» درمان تن و جان من است
دست من خالی و مدحت درِّ غلطان من است
نیستم قابل که گویم «میثم» کوی توام
هر که هستم یا ابوفاضل ثناگوی توام
1394/3/1
صفحه قبل
صفحه بعد