اشعار محمل

مَپسَند ای امید من و میر لشگرم
دونان کشند بانگ شعف در برابرم

پشتم شکست و رشته امید من گسست
هرگز چنین شکست نمی بود باورم

گر آبِ مشک ریخت، چه غم؟ آبرو به جاست
بین اشک دیده گان من ای آب آورم

سقایی تو گشته مُحول به چشم من
مشکی ز اشک دارم و در خیمه می برم

از من صدای گریه به گوش حرم رسید
آگه شدند داغ، چه آورده بر سرم

روح ادب، تو بودی و در عمر خویشتن
نشنید گوشم از تو که خوانی برادرم

خواندی مرا برادر و، دانستم از جنان
پیش از من آمده به سراغ تو مادرم

گفتی تن تو را نبرم سوی خیمه ها
اما، تنی نمانده ز تو پاره پیکرم


علی انسانی
دل سنگ آب شد، ص 286


1395/7/6
صفحه قبل صفحه بعد