اشعار محمل

یم توحید!گوهر آوردی
شجر نور! نوبر آوردی

مه ذیقعده! چشم ما روشن
که ز خورشید بهتر آوردی

!نجمه ای مادر امام رضا
تو علی یا پیمبر آوردی

پسری بهتر از همه پدران
بهر موسی‌بن‌جعفر آوردی

حرم الله را چو بنت اسد
حجةالله اکبر آوردی

نام فرزند خود علی بگذار
تا ببینند حیدر آوردی

چارده روح پاک را امشب
در یکی پاک‌ پیکر آوردی

این پسر مثل مادرش زهراست
پاره ی پیکر رسول خداست
---

آفرینش تن است و او جانش
پدر و مادرم به قربانش

چشم حور و ملک به ماه رخش
دست جن ‌و بشر به دامانش

می‌زند بوسه موسیِ جعفر
بر سراپای همچو قرآنش

گوهر هفت ‌بحر نور است این
که بوَد چار درّ غلطانش

پورموسی که بحر عرض ادب
آید از طور، پور عمرانش

ملک هستی بوَد مدینه ی او
قلب امکان بوَد خراسانش

پی عرض سلام از دل کوه
سنگ آید به سوی ایوانش

می‌گریزد شتر ز قربانگاه
تا که آرد بر این مزار پناه

-----
بوی ریحان عطر و عود آید
روح توحید در وجود آمد

گوش جان را به لحن جبراییل
برهمه خلق این سرود آمد

که جمال خدا تجسّم یافت
غیب درکسوت شهود آمد

!با طلوع مه جمال رضا
هرچه پیدا نبود و بود آمد

"ماه احمد به دامن نجمه
با جمال خدا فرود آمد

ذات خالق به خویش تحسین کرد
خلقت آن لحظه درسجود آمد

عید میلاد ضامن آهوست
که به وی از خدا درود آمد

مرحبا نجمه احمد آوردی
هم علی هم محمّد آوردی

---
به چنین ماه و منظرش صلوات
به جمال منورش صلوات

نجمه آورده جان پاکی را
که به جسم مطهرش صلوات

هم ز خالق سلام بر پدرش
هم زخلقت به ‌مادرش صلوات

هم به ریحانه اش جواد درود
هم به معصومه خواهرش صلوات

هم ز پیغمبران سلامش باد
هم ز آل پیمبرش صلوات

هم به ‌آن هفت‌ یم‌‌که دُرّش اوست
هم به آن چارگوهرش صلوات

هم حسین و حسن ثناگویش
هم ز زهرا و حیدرش صلوات

عقل در شرح و وصف او مانده
مصطفی پاره تنش خوانده

---
جلوه ی ابتدا امام رضاست
حسن غیب خدا امام رضاست

گشته دینش به نزد حق کامل
هر که را مقتدا امام رضاست

هم خداوندی‌اش به ملک خدا
هم رفیق گدا امام رضاست

آنکه روز جزا سه بار زند
زائرش را صدا امام رضاست

آنکه آنی ز مهربانی خویش
نیست از ما جدا امام رضاست

آنکه با زائرین خود پیمان
بسته از ابتدا امام رضاست

بعد موسی سفینه ی دین را
به خدا ناخدا امام رضاست

هر که باشد عقیده جز اینش
کفر محض است تا ابد دینش

---
ای ملایک کبوتر حرمت
چشم آدم به گندم کرمت

نه خراسان فقط،که ملک خداست
عالمی زیر سایه ی علمت

تو مسیحای آل فاطمه ای
که مسیحا دمد ز فیض دمت

حرم قدس کبریا گردید
به خراسان رسید تا قدمت

قاتلت را نمی‌کنی نومید
به جوادت اگر دهد قسمت

همه ی زندگانی‌ام این است
که دهم جان به گوشه ی حرمت

هم ملک زائر تو، هم انسان
هم عرب سائلند، هم عجمت

هر که یک بار بر تو آرد رو
تو سه نوبت کنی زیارت او

---
تو ولی خدای منانی
تو به کل وجود سلطانی

تو کلام خدا به نطق کلیم
تو به درد مسیح درمانی

بس که آقا و مهربان استی
ضامن آهوی بیابانی

ما همه قطره ایم و تو دریا
ما همه تشنه و تو بارانی

به خدا ای چراغ ‌و چشم نبی
که تو چشم و چراغ ایرانی

هر دلی برتو یک خراسان است
گرچه خود در دل خراسانی

کس نداند غریب طوس تو را
که تو خود ضامن غریبانی

من به کویت پناه آوردم
عوض گل، گناه آوردم

---
سیدی هر چه بودم و هستم
به ضریح تو دست دل بستم

تو رئوفی و من زمین‌خورده
تو بلندی و من همه پستم

بس که بگرفته اید تحویلم
فکر کردم که از شما هستم

عهد بستم دگر گنه نکنم
باز هم عهد خویش بشکستم

عوض آنکه دست رد بزنی
باز بگرفتی از کرم دستم

روز اول اجازه ام دادید
بر شما خانواده پیوستم

آتش ار سوزدم نمی‌فهمم
بس که از کوثر تو سرمستم

نگذاری برند در نارم
به همه گفته ام رضا دارم

---
ای سرم خاک پای زائر تو
وی به جانم بلای زائر تو

دل همسایگان مشهدی‌ات
گشته زائرسرای زائر تو

التماس دعای خسته دلان
در هوای دعای زائر تو

کاش بودی هزارها حاجت
تا بریزم به پای زائر تو

بنشینم کنار جاده ی طوس
بلکه گردم گدای زائر تو

از ثنای تو عاجزم، لطفی
که بگویم ثنای زائر تو

بیشتر از هزار حج باشد
روز محشر، جزای زائر تو

!زائر توست ای تمام حسین
!برتر از زائر امام حسین

---
طوس سینا و صحن تو همه طور
کعبه آرد طوافت از ره دور

زائرین تو «حجّهُم مقبول»
رهروان تو «سعیهم مشکور»

گشته درموج یک جهان طوفان
حرم قدس تو سفینه ی نور

من آلوده و رفاقت تو
این رفاقت چگونه آید جور؟

همه در حیرتم چگونه مرا
طلبیدی ز رأفتت به حضور؟

من گنهکار و تو امام رئوف
تو سلیمان و من سراپا مور

این گناه فزون و آن رأفت
کاش می‌گشتم از جمالت کور

چه کنم رأفتت به من رو داد
پدر و مادرم فدایت باد

---
گر عذابم هزار بار دهند
به که دور از توأم قرار دهند

چه شود خادمان دربارت
گر مرا هم ز لطف بار دهند؟

چه شود بر لبان تشنه ی من
فیض یک بوسه زین مزار دهند؟

دوست دارم که دور مرقد تو
زائرینت مرا فشار دهند

گوش جانم شنید خیل ملک
در حریم تو این شعار دهند

که در اینجا برات آزادی
هدیه بر هر گناهکار دهند

صورتت را بر این حرم بگذار
تا نجاتت ز قعر نار دهند

حرف جنّت بود گناه اینجا
از رضا جز رضا مخواه اینجا

---
بی‌پناهم، پناه آوردم
ناله و اشک و آه آوردم

با وجود سفیدیِ مویم
بر تو روی سیاه آوردم

پر کاهی نداشتم با خود
حال، کوه گناه آوردم

به کسی چه که من گنهکارم
به امامم پناه آوردم

بار عصیان به پشت خود دارم
رو بر این بارگاه آوردم

خجلم از تو یا امام رضا
تیرگی بهر ماه آوردم

نگهی کن به صورتم مولا
گرد عصیان ز راه آوردم

خار و آلوده و تهی‌دستم
هر که ام «میثم» شما هستم

1389/7/24


صفحه قبل صفحه بعد